تأثير تغييرات حجم تمرين بر نيمرخ وضعيت خلقي و عملكرد جسماني
در كاراته كاران دختر نوجوان

مقدمه: مطالعه حاضر با هدف بررسي تاثير تغييرات حجم تمرين بر نيمرخ وضعيت خلقي و عملكرد جسماني در كاراته كاران
دختر نوجوان انجام شد.
13 /05±3/ روش تحقيق: روش تحقيق حاضر نيمه تجربي بود. به همين منظور 45 كاراته كار دختر نوجوان، با ميانگين سن 21
44 كيلو گرم كه حداقل دو سال تمرين مستمر كاراته داشته اند، پس از /12±10/ 150 سانتي متر، وزن 57 /92±11 / سال ، قد 31
آزمون اوليه و گرفتن رضايت نامه به عنوان آزمودني هاي اين تحقيق انتخاب شدند. ابتدا در يك جلسه اهداف و فرايند اجراي كار
به آزمودني ها توضيح داده شد و ضمن دريافت رضايت نامه كتبي از والدين آزمودني ها، در آغاز دوره (پيش آزمون) فاكتورهاي
سرعت، چابكي، توان هوازي، عملكرد تكنيكي و خلق وخو اندازه گيري شد. اين داده ها به عنوان داده هاي گروه كنترل منظور شد.
آزمودني ها در هفته اول با فشار تقريبي 20 % به مدت سه روز در هفته به تمرين كردن پرداختند. سپس در هفته دوم فشار حجم
تمرين به 40 % افزايش يافته و مدت 4 روز در هفته تمرين انجام شد. در هفته سوم فشار حجم تمرين به 70 % افزايش يافته و
مدت 5 روز در هفته تمرين انجام شد. در هفته چهارم فشار حجم تمرين به 100 % رسيده و 7 روز در هفته انجام شد. در پايان اين
مرحله تست هاي افزايش حجم تمرين از كاراته كاران گرفته شد. در هفته پنجم فشار حجم تمرين به 30 % كاهش يافت و 2 روز
در هفته تمرين انجام شد. در پايان اين مرحله تست هاي كاهش حجم تمرين از كاراته كاران گرفته شد. در هفته ششم تمرين
كاملاً قطع شد. پس از دو هفته بي تمريني آزمون ها در اين مرحله نيز تكرار شد. جهت آزمون فرضيه ها و يافتن پاسخ سوالات
با اندازه گيري هاي مكرر استفاده شد. سطح معني داري نيز در كليه (ANOVA) پژوهش از مدل آماري تحليل يك متغير واريانس
تعيين شد (P< 0/ مراحل ( 05
يافته هاي تحقيق: اولين يافته نشان داد تغييرات حجم تمرين موجب تغيير معني دار در توان بي هوازي مي شود. اين تغيير در زمان
افزايش حجم تمرين معني دار بود به شكلي كه افزايش معني دار مشاهده شد. چابكي نيز تحت تأثير تغييرات حجم تمرين قرار
گرفت و پس از دوره افزايش حجم تمرين كاهش معني دار يافت اين كاهش تا پايان دوره ادامه داشت ولي بيشترين ميزان كاهش
در دوره افزايش حجم تمرين رخ داد. توان هوازي آزمودني ها فقط پس از دوره افزايش حجم تمرين افزايش معني دار يافت. اما
عملكرد تكنيكي دست آزمودني ها از آغاز تا پايان دوره افزايش معني داري يافت و بيشترين ميزان تغيير در زمان كاهش حجم
تمرين و بي تمريني مشاهده شد.
عملكرد تكنيكي پا فقط پس از دوره تغييرات حجم تمرين افزايش يافت كه اين تغيير پس از دوره افزايش حجم تمرين معني دار
شد.
مجموعه مقالات اولين همايش ملي علم و كاراته ، اول تا سوم آبان 1390 دانشگاه تبريز
نتيجه گيري: علي رغم تغييرات مشاهده شده در اجزائ ششگانه خلقي و مجموع اختلالات خلقي ، تفاوت معني دار در هيچيك از
اجزا و در هيچ زمان اندازه گيري مشاهده نشد.
واژه هاي كليدي: نيمرخ وضعيت خلقي، عملكرد، حجم تمرينسيده ستاره سادات موسوي، مجيد باغدارنيا
گروه فيزيولوژي ورزشي دانشگاه آزاد اسلامي واحد تهران مركزي